Stokkenman Ton - Neeltje zoekt een vriend

Met de kleinste kleuters naar theater gaan is een hele onderneming. Er komen heel wat nieuwe indrukken op hen af. Met deze mini voorstelling met een na verwerkingsmoment bereiden we hen nu graag voor in het nemen van die volgende grote stap. 

Stokkenman Ton
Neeltje zoekt een vriend

Neeltje is alleen. Ze woont in een doos met spullen. Ze heeft veel spullen. Dat wel. Maar er is niemand om mee te spelen. Dat maakt haar verdrietig, boos en zelfs woest! En net als je denkt: ‘Oh dat gaat niet goed’, komt ze zelf met een geweldig plan.

De peuters en kleuters worden meegenomen in een fictieve wereld van een meisje dat in een doos woont. Ze ervaren haar verdriet om het ‘alleen zijn’ dat in drie fases wordt opgedeeld en als maar groter en moeilijker wordt. Het lijkt erop dat het niet goed zal aflopen maar net op het moeilijkste moment krijgt Neeltje een geniaal idee.

Ze maakt voor zichzelf een vriend ‘Stokkenman’ van eenvoudige spullen (borstelstelen, een paar grote schoenen, een veel te grote jas, een kapstok…). Ze danst zelfs door de kamer met Stokkenman.

De kinderen zien hoe je er zelf voor kan zorgen dat je krijgt wat je nodig hebt om je blij te voelen. Ze maken het hele proces van ‘alleen-zijn’ naar de oplossing voor het ‘alleen-zijn’ mee. De kinderen leren een liedje. Katelijne heeft een melodie bedacht bij het gedicht van Godfried Bomans (eigenlijk van Michel Vander Plas) ‘Spleen’:

Ik zit me hier voor het vensterglas

onnoemelijk te vervelen.

Ik wou dat ik twee hondjes was

dan kon ik samen spelen.

• • Werkwijze bij voorstelling:

Aan de hand van kamishibai-prenten komt het verhaal tot leven. Maar ook ‘Stokkenman’ ontstaat voor de ogen van het publiek met materiaal dat ‘toevallig’ gevonden wordt in de klas: twee borstels, een kapstok en een plank op wieltjes. De kinderen kunnen zelfs meehelpen met het halen en vasthouden van de spullen wanneer Katelijne ze in elkaar zet.

• • Verwerking:

Na afloop van het verhaal knutselen we samen een eigen ‘Stokkenman’ met maïsstaafjes. We kunnen tenslotte alle ‘Stokkenmannetjes’ aan elkaar maken als een lange ketting.

Als de stokkenmannenketting klaar is, staan we in een kring en zingen we het gedicht ‘Spleen’.