De kleine prins

Na een noodlanding in de woestijn ontmoet een piloot een kleine jongen. De jongen vertelt honderduit over de planeet waar hij vandaan komt, de bloem waarmee hij samenwoonde en het gevecht dat hij levert met het leven.

De Kleine Prins is een klassieker die je, zoals elk goed sprookje, aan steeds weer nieuwe generaties kunt doorvertellen. Maar het is niet louter een kinderboek. Antoine de Saint-Exupéry schreef het verhaal toen hij in een hotel in New York verbleef, een jaar voor zijn dood. Het heeft er alle schijn van dat hij toen behoorlijk aan de grond zat en dat schemert door in de schriftuur. Naar het einde toe sluipt er een toon binnen die even poëtisch als diepzinnig is. De dialogen die de prins voert met zowel de vos als de slang zijn doortrokken van weemoed en levenswijsheid.

De Kleine Prins is het uitgangspunt voor reflectie en persoonlijke verhalen van de acteurs. In de voorstelling stellen ze vragen aan zichzelf maar ook aan de jonge toeschouwers: “Hebben jullie je ooit al afgevraagd waarom jullie papa en mama jullie eigenlijk op de wereld gezet hebben?”

De voorstelling baadt in een sprookjesachtige, Disneyachtige scenografie. Wie laat zich immers niet graag onderdompelen in een wereld van licht en kleur? Dat is toch van alle tijden en alle leeftijden?